2013/09/22

Hoe gaat het eigenlijk?

Het waren de roerigste maanden uit mijn leven.
Normaal schrijf ik over naaien, haken, quilten. Maar omdat deze maanden zo’n invloed hebben op alles, dus ook op dat stukje, schrijf ik vandaag een blogje over mij. Over ons.
 
De zomer van 2013 zou ik vrij zijn. Mijn werkgever biedt een sabbaticalmogelijkheid, en dit jaar was het voor mij mogelijk. Ik wilde niet op wereldreis of trektocht, ik wilde buiten de waan om van alle dag op zoek naar een dieper laagje creativiteit. Zou die er zijn? Wat kan ik eigenlijk? Wat kan ik nog leren? Avonden en avonden ben ik zoet geweest met zoeken naar opleidingen, cursussen, mogelijkheden. De voorpret was leuk!
 
Daarnaast wilde ik graag wat meer tijd met de kinderen doorbrengen, in de vorm van wat reisjes. Met de jongens naar Londen, met het meisje een paar daagjes een hotelletje, misschien Parijs, Barcelona, Berlijn… de sky was de limit.
En dan, als klap op de vuurpijl, zouden we een maand met het gezin op pad. Zwerven met de caravan achter de auto, naar waar de zon scheen. Heerlijk.
 

 
In de tweede week van mijn verlof ging M naar de dokter. Klein kwaaltje, dachten we. Het bleek een vorm van kanker. Hij werd direct doorverwezen naar het NKI in Amsterdam. Een serie nare onderzoeken en controles volgden. Het eerst geschetste doemscenario werd positief bijgesteld. Een operatie gepland, en uitgevoerd.

Het viel mee, oh, wat viel het mee. Lokale tumor en omliggende klieren verwijderd, geen uitzaaiingen. Als je een tijdje rondloopt in het NKI ben je blij met deze uitslagen. Maar wat een impact heeft dat op je leven! De angsten, de spanning, de onzekerheid.  
 Natuurlijk zette ik al mijn plannen stop. Maakt niet uit, niet meer belangrijk. Bovendien kon ik geen steek naaien en geen ontwerp tekenen. Het enige wat lukte, was rennen. Dus dat ging ik doen. Om de dag, steeds langer en harder. Het hield me gezond en sterk genoeg om iedereen te steunen. En ik genoot!


 
Aan het einde van mijn verlof, twee weken voordat de scholen weer zouden beginnen konden we zelfs nog op vakantie. Geen gezwerf en niet teveel zon, maar een huisje aan een Deens strand. Dat M meeging met een wondontsteking (een kiwi onder zijn huid, zo leek het) en we wellicht terug zouden moeten voor een nieuwe operatie was een domper, maar gaan zouden we!

En dat ging goed! De eerste week was ingewikkeld – sloegen de antibiotica aan? – maar de tweede week was fijn. Ontspannen.


 
En toen waren we weer thuis. M ging halve dagen werken. Ik ging ook weer werken. Eén dag. Want toen ging ik langs bij de dermatoloog. Vlekje op mijn been. Diezelfde dag moest het weggehaald. Met de boodschap dat het vermoedelijk huidkanker was. Gelukkig troffen we een meedenkende, meelevende arts.
Door alle systemen heen heeft hij ervoor gezorgd dat we maar een week op de uitslag hoefden te wachten. Maar een week….


Dit gevoel kenden we. Wachten op weefseluitslagen. Hier kon ik mee omgaan! Lekker rennen! O ja, er zit een snee met 9 hechtingen in mijn kuit. Met verband. En een steunkous. En dat been moet omhoog.

Het was geen fijne week, dat mag duidelijk zijn. Maar donderdag kregen we het goede nieuws. Wel carcinoom, maar alles verwijderd. Echt.

Wel moet er nog een laag huid worden verwijderd over twee weken, maar dan is het klaar. Dus, over zes weken ben ik weer fit. En gaan we dit alles achter ons laten. De meest spannende zomer ooit.


Het hele simpele haken was een fijne afleiding. Bezig blijven, niet piekeren. En voortaan blog ik weer over de gewone dingen. Want dat willen we heel graag. Dat ons leven weer gewoon wordt!

Fijne dag!

Anita

10 comments:

  1. Poefff daar kreeg ik even de bibbers van. Wat kan je leven op zijn kop staan zo snel. Hoop dat je nu een rustigere tijd te gemoed gaat. Wens jou en je man het allerbeste toe!

    ReplyDelete
  2. Oef, wat een zomer :-( Dan staat je hele leven op zijn kop! Wens jullie allebei een supergoede gezondheid toe!

    ReplyDelete
  3. hei, ik had het verhaal half en half via twitter gevolgd! manmanman, wat een verhaal als je het zo uitgeschreven ziet! veel courage!

    ReplyDelete
  4. Ik heb grote bewondering voor jullie veerkracht en levenslust! Heel veel rustig vaarwater en creatviteit gewenst, en gezondheid natuurlijk... Ontstressen en mooie dingen maken moet daar bij helpen, dat weet ik zeker! Alle sterkte gewenst en ik kom je graag een pannetje soep brengen als je daar zin in hebt!
    Lieve groeten, Jacquelien Koopman

    ReplyDelete
  5. Heftig zeg! Bewondering voor jullie.

    ReplyDelete
  6. Jeetje, wat heftig allemaal! Hopelijk blijft het nu allemaal goed gaan met jullie allemaal! Ik vind je heel dapper hoe je maar doorgaat, al heb je natuurlijk ook geen andere keus. Maar toch...
    Heel veel sterkte, geluk en gezondheid en een dikke knuffel, Aafke

    ReplyDelete
  7. Jee, wat heftig! En wat fijn dat alles is weggehaald. Ik hoop dat je alsnog ergens de tijd en rust vindt om op zoek te gaan naar die creativiteit!

    ReplyDelete
  8. Pfoew... een rustige zomer zeg je... jullie hebben wel een nieuwe sabbatical verdiend lijkt me ;)
    Maar ik ben wel blij dat alles achter de rug is voor jullie! Hopelijk vind je toch nog een beetje rust en tijd om de plannen die je had nu uit te voeren!
    xxx

    ReplyDelete
  9. Hoi lieve blogger,
    Wat een tijd he van onrust en spanningen.Blij voor jullie dat alles nu weer goed gaat en geniet ervan.
    Het doet mij terug denken aan mijn verhaal toen ik kaker kreeg heel de riem ram errond al die onderzoeken en wachten en alles maar ondergaan.

    Niet meer op denken positief genieten van je gezinnetje en genieten van het leven.
    Groetjes Doris

    ReplyDelete
  10. Lovely post Anita. Very inspiring. We never know, you know?

    All the best,

    Dave

    ReplyDelete