Hoe gaat het eigenlijk?

Het waren de roerigste maanden uit mijn leven.
Normaal schrijf ik over naaien, haken, quilten. Maar omdat deze maanden zo’n invloed hebben op alles, dus ook op dat stukje, schrijf ik vandaag een blogje over mij. Over ons.

 

De zomer van 2013 zou ik vrij zijn. Mijn werkgever biedt een sabbaticalmogelijkheid, en dit jaar was het voor mij mogelijk. Ik wilde niet op wereldreis of trektocht, ik wilde buiten de waan om van alle dag op zoek naar een dieper laagje creativiteit. Zou die er zijn? Wat kan ik eigenlijk? Wat kan ik nog leren? Avonden en avonden ben ik zoet geweest met zoeken naar opleidingen, cursussen, mogelijkheden. De voorpret was leuk!
 

Daarnaast wilde ik graag wat meer tijd met de kinderen doorbrengen, in de vorm van wat reisjes. Met de jongens naar Londen, met het meisje een paar daagjes een hotelletje, misschien Parijs, Barcelona, Berlijn… de sky was de limit.
En dan, als klap op de vuurpijl, zouden we een maand met het gezin op pad. Zwerven met de caravan achter de auto, naar waar de zon scheen. Heerlijk.

 

 

In de tweede week van mijn verlof ging M naar de dokter. Klein kwaaltje, dachten we. Het bleek een vorm van kanker. Hij werd direct doorverwezen naar het NKI in Amsterdam. Een serie nare onderzoeken en controles volgden. Het eerst geschetste doemscenario werd positief bijgesteld. Een operatie gepland, en uitgevoerd.

Het viel mee, oh, wat viel het mee. Lokale tumor en omliggende klieren verwijderd, geen uitzaaiingen. Als je een tijdje rondloopt in het NKI ben je blij met deze uitslagen. Maar wat een impact heeft dat op je leven! De angsten, de spanning, de onzekerheid.  

 Natuurlijk zette ik al mijn plannen stop. Maakt niet uit, niet meer belangrijk. Bovendien kon ik geen steek naaien en geen ontwerp tekenen. Het enige wat lukte, was rennen. Dus dat ging ik doen. Om de dag, steeds langer en harder. Het hield me gezond en sterk genoeg om iedereen te steunen. En ik genoot!

 

Aan het einde van mijn verlof, twee weken voordat de scholen weer zouden beginnen konden we zelfs nog op vakantie. Geen gezwerf en niet teveel zon, maar een huisje aan een Deens strand. Dat M meeging met een wondontsteking (een kiwi onder zijn huid, zo leek het) en we wellicht terug zouden moeten voor een nieuwe operatie was een domper, maar gaan zouden we!

En dat ging goed! De eerste week was ingewikkeld – sloegen de antibiotica aan? – maar de tweede week was fijn. Ontspannen.

 

En toen waren we weer thuis. M ging halve dagen werken. Ik ging ook weer werken. Eén dag. Want toen ging ik langs bij de dermatoloog. Vlekje op mijn been. Diezelfde dag moest het weggehaald. Met de boodschap dat het vermoedelijk huidkanker was. Gelukkig troffen we een meedenkende, meelevende arts.
Door alle systemen heen heeft hij ervoor gezorgd dat we maar een week op de uitslag hoefden te wachten. Maar een week….

Dit gevoel kenden we. Wachten op weefseluitslagen. Hier kon ik mee omgaan! Lekker rennen! O ja, er zit een snee met 9 hechtingen in mijn kuit. Met verband. En een steunkous. En dat been moet omhoog.

Het was geen fijne week, dat mag duidelijk zijn. Maar donderdag kregen we het goede nieuws. Wel carcinoom, maar alles verwijderd. Echt.

Wel moet er nog een laag huid worden verwijderd over twee weken, maar dan is het klaar. Dus, over zes weken ben ik weer fit. En gaan we dit alles achter ons laten. De meest spannende zomer ooit.

Het hele simpele haken was een fijne afleiding. Bezig blijven, niet piekeren. En voortaan blog ik weer over de gewone dingen. Want dat willen we heel graag. Dat ons leven weer gewoon wordt!

Fijne dag!

Anita