How about.... the quilt?

De afgelopen blogjes vertelde ik jullie over de uitbreiding van mijn machinepark (yeah, ik heb een lockmachine!) en de naailes. Maar los van al dat technisch geweld ben ik in de verloren uurtjes ook heel ouderwets met de hand bezig. Want die quilt, die ik al heel lang onder handen heb, die moet natuurlijk ooit wel eens afkomen.

En hoe dat gaat? Nou, langzaam. 

Ik ben begonnen in het midden. Of nee, ik ben begonnen met garen uit te zoeken. Ik had al vaak veel goeds gezien en gelezen over Aurifil, en omdat ik deze quilt met verschillende garenkleurtjes wil quilten leek het me een mooie gelegenheid om wat fijne klosjes van dit merk uit te zoeken. Uiteindelijk kwam dat goed, in maar liefst 3 bestellingen. Lag aan mij, niet aan www.gelreblom.nl die me drie dagen achter elkaar het door mij bestelde garen toestuurde. Ik ben nu dus de trotse eigenares van maar liefst 6 klosjes, waarvan ik er nu drie gebruik. Oeps...

Behalve garen heb ik nog wat andere hulpmiddelen verzameld in een blikje. Fijn om altijd alles bij de hand te hebben met naalden genoeg op voorraad: op sommige avonden breek en buig ik er zo 4 of 5.

 Met het juiste garen, naaldjes, vingerhoed en draadtrekker (dat gele dingetje, onmisbaar wanneer er een serie stekjes op de naald staan en je de naald uit de stof wilt trekken) kon ik echt starten.

Ik begon dus in het midden, in de kleinste blokjes. Het duurde even voor ik de slag weer te pakken had. Zo'n enorme lap op schoot werkt niet zo handig, zeker niet als je in het midden bezig bent. 

Ik keek er naar uit om te starten met het quilten maar moest me er de eerste avonden echt toe zetten. Brekende draden, kromme naalden, bloedende vingertoppen... wat een fijne hobby heb ik!

Maar goed, toen ik het midddenvak eenmaal gedaan had ging het wat makkelijker en kreeg ik de slag wat meer te pakken. Ik keek nog wat  instructiefilmpjes op Youtube waar sympathieke doch strenge dames me lieten zien hoe je de naald op de meest handige manier door de stof laat gaan, hoe je de naald onder het werk met je niet te benijden linkerwijsvinger opvangt - of soms vastnaait, echt gebeurd - en langzaam kwam ik steeds verder. Daarbij heb ik duidelijk met mezelf afgesproken dat ik Geen Steken Uithaal. Als je zo met je neus op elk steekje zit valt elke millimeter afwijking op. En als je start met uithalen is het einde (bij mij) zoek en komt het nooit af. Vandaar dat ik Niets Uithaal! Ik heb ervoor gekozen langs de randen van de bloemen en sterren te quilten, in garen dat kleurt bij de ondergrond. De tussenbanen van roze stof geef ik ook een rand quiltwerk. Niets bijzonder, gewoon rijen rechte steekjes. Als je inzoomt kun je het misschien zien op onderstaande foto.

Ik ben er nu een tijdje mee bezig. Inmiddels heb ik de buitenste rand sterren onder handen. En ergens tussen het geploeter uit het begin en de sterren waar ik nu mee bezig ben heb ik het ritme gevonden wat ik zocht. Fijner nog, de rust die ik hoopte dat dit klusje me zou geven heb ik nu te pakken. Het weten dat je bezig bent met een project dat nu eenmaal heel veel tijd kost doet iets met me; ik weet dat ik het vandaag niet af krijg, morgen niet en overmorgen ook niet. Haasten heeft geen zin, daarvoor is de klus te omvangrijk. De focus op de kunst van het naaien van kleine, gelijke, rechte steekjes vergt een basisconcentratie die net op te brengen is na een drukke dag werken en moederen. 

Het weten dat al meer dan honderd jaar vrouwen op deze manier hun stofjes tot warme dekens voor hun geliefden verwerken geeft een gevoel van verbinding met al die eerdere generaties.

En na een avondje steekjes naaien kan ik soms heel verwonderd kijken: wat wordt het eigenlijk mooi!

Het einde is nog niet in zicht. De baan sterren heb ik voor een derde deel ongeveer klaar, en daarna volgt de buitenste baan. Ik reken dus op nog vele avonden van prettig handwerken. 

Even weg uit de wereld van techniek en snelheid, even terug in de tijd.

Fijne dag!

Anita