Toen ik vorig jaar mijn laatste naailes van een reeks had, was ik vast van plan wél verder te gaan met het maken van kleding. Ik had de smaak te pakken; de voldoening van het veranderen van een lapje stof in een kledingstuk is echt heel groot.
Maar ja.
In het echte leven verdwijnt zo'n idee onderaan de lijst van pubers, man, een baan waarin ik niks te maken heb met stof, naaimachines, garen of ander leuks, en dan wil ik ook nog een beetje fit blijven (3 keer per week een rondje rennen), mijn familie regelmatig zien, mijn vriendinnen spreken, wat vrijwilligerswerk doen en en en....
En toen kwam er een dag dat alles even genoeg was.
Dat die lange lijst van vanalles voelde als een te lange lijst en teveel moeten.
Tijd om eens goed na te denken hoe dit anders kon.
Ik wil meer doen wat ik echt héél graag doe.
Om daarbij een stevige stok achter de deur te hebben zocht ik een nieuw naailesgroepje: ik vond een nieuwe naaijuf, op 5 fietsminuten!
Inmiddels ben ik een paar lessen verder, en het is zo leuk om weer te doen.
Ik had nog een mooi maar gruwelijk lastig lapje liggen, kocht een klosje bijpassend garen en vond een jurkje in de Knip.
Het effect is niet alleen dat ik elke dinsdagavond aan de slag ben met dat wat ik zo'n beetje het liefste doe, maar ook dat ik de rest van de week de naaimachine weer veel eerder pak.
Er liggen nog zoveel mooie stofjes te wachten en ik heb nog zoveel ideeën in mijn hoofd...
Blijkbaar heb ik de ruimte daarvoor nodig om al die andere dingen op mijn lijst met plezier te doen.
Het 'moeten' in mijn leven is een stuk minder geworden.
En dat door de introductie van een nieuwe activiteit.
Vrouwenlogica, denk ik :-)
Fijne dag!
Leuk Anita die naailessen. In een groepje kun je aardig wat opsteken. En zo te lezen heb je er lol in!
ReplyDelete