Een tas met hindernissen

Er was een feestje in het verschiet. En het leek me een goed idee een tas te maken voor de jarige Jet. Misschien een tikje overmoedig ging ik aan de slag. 

Het nieuwe boek van Lisa Lam, de tassengoeroe uit Engeland en mijn nieuwe heldin, had ik al een paar keer doorgelezen. Tijd voor actie!

Ik heb niet voor één patroon uit het boek gekozen, maar gecombineerd uit verschillende tassen: het basismodel van de ene tas -maar dan wel een beetje smaller en korter- de sluiting net als een andere tas, ideeën voor de draagband van weer een ander model.

Ik ontdek dat ik inmiddels een eigen werkwijze heb. Ik naai eerst de binnentas met de gewenste vakken. Een ritsvakje aan de ene kant, en wat insteekvakken aan de andere kant. Ik ben zelf gek op een pennenvak, nooit meer slingerende pennen! 

Ik vind het leuk om voor de voering lekker zoete bloemetjes te kiezen. De roze ruitjes vormen de insteekvakken.

Vervolgens is het tijd voor de draagband. Ik biecht het op: ik ben erg slecht in het keren van zo'n band. Maar.... gelukkig heb ik hulp in huis! 

De banden komen vast aan de zijkant met een ronde draagriem-houder (in goed Nederlands).

Tijd voor de buitenkant! 

Ik heb gekozen voor een stevige ribstreep, aangevuld met een iets dunnere gebloemde ribcord. Voor het voorvak heb ik iets nieuws uitgeprobeerd, met coupenaadjes aan de onderkant en elastiek aan de bovenkant. 

En nog meer nieuws: ik heb voor deze tas voor het eerst gewerkt met een heel zware kwaliteit vlieseline. 

Dat was even wennen, want daarmee wordt de stof echt Heel Stevig.  

 Gelukkig is mijn machientje ook Heel Stoer!

Wat ook fijn is: nieuwe hulpmiddeltjes in de vorm van Clover-knijpertjes. In plaats van spelden. 

Ik ben er blij mee - en mijn vingertoppen ook.

En toen... even paniek. Wordt het wel wat? Hoe moet het verder? 

Met wat social media-hulp (danku, dames!) werd ik weer wat zekerder van deze zaak. En zo begon het langzaamaan toch echt een tas te worden. 

Het was nog even puzzelen op de verstelbare draagband, want hoe zit dat eigenlijk, met zo'n gesp, maar ook die hindernis heb ik genomen (wat is gebrek aan ruimtelijk inzicht toch een... gebrek).

Zie je ook hoe leuk hij staat bij mijn favoriete fotomodel? 

Ik heb de tas vandaag gegeven aan mijn moeder op haar verjaardag en ze was er blij mee. Gelukkig maar!

Fijne dag!

Anita

Even geduld aub

Ik blogde al eerder over het servieskast-quiltje, dat nu eindelijk van losse top tot sandwich was geworden. De serviesdeeltjes zijn omgestikt, nu is het tijd voor het betere meanderwerk!

 

Het juiste voetje zit in de machine (en dat was nog een hele klus, ik voel me nu heel technisch) en de eerste plank is gedaan.

 

 

 

 

Maar ja, toe sloeg de griep toe en wat bleek: ook onder een half-af-servieskastdekentje is het lekker liggen!

 

 

Ssst.... rust nog maar even uit, het is bijna lente......

 

Fijne dag!

Anita

 

Haken in het rond

Nu de tweede griepgolf van deze winter op ons gezin is neergedaald is er weinig tijd om achter de naaimachine te kruipen. Zelfs een paar patchworkblokjes aan elkaar zetten lukt me nu even niet.

Maar niet getreurd, er blijven nog genoeg mogelijkheden over.

Wat dacht je van....haken! Ik ben in een paar oude boeken gedoken, heb kleurtjes verzameld, nog een beetje online rondgekeken...

Hier wordt een mens vrolijk van!

Het plan is, om er een kussentje van te maken voor de kamer van mijn dochter. Die, toen we dat bespraken, verbaasd uitriep: kan dat dan, een rond kussen?

Het arme kind had nog nooit een ander kussen gezien dan vierkant, en -heel bijzonder!- een rechthoekige. Gelukkig kunnen we dit gebrek in haar opvoeding nu rechtzetten.

De vraag is nu: wat is er eerder klaar: de griep of het kussen?

En hoewel ik graag projecten afmaak, mag deze keer de griep eerder klaar zijn.

Ik heb nog wel even lol aan het uitproberen van nieuwe steekjes

en het bedenken van welk-kleurtje-is-er-aan-de-beurt.

Fijne (gezonde, griepvrije) dag!

Anita

een museale handschoen en meer

Dit weekend heb ik weliswaar zelf verder genaaid aan verschillende projecten, maar daar gaat dit blog niet over. 

Dit weekend was ik namelijk in het Textielmuseum in Tilburg, samen met mijn dochtertje.

Mijn ervaring is dat het museum bestaat uit twee werelden: een stap terug in de tijd en een blik in de toekomst. Vooral van dat tweede was ik erg onder de indruk: het Textiellab.

Een ruimte vol hypermoderne apparatuur, waarmee diverse technieken van handwerken (hoewel er weinig 'hand' meer bij komt kijken) worden toegepast. De kunstenaars zijn live aan het werk. Van breien tot borduren, weven en naaien.

Om te watertanden! 

Wat dacht je van deze borduurcomputer? Ontwerp op de computer een afbeelding, rijg de juiste kleurtjes in en druk op start.

Alles lijkt mogelijk te zijn. De meest complexe creaties, de prachtigste patronen en de meest bijzondere materialen. In 3 minuten een handschoen breien... mijn dochter heeft het gedaan - nou ja, ze heeft op de knop gedrukt waarmee dat gebeurde. De kleurkeuze is wat bijzonder, maar het gaat om het idee ;-)

En wat dacht je van dit rondgebreide sjaaltje? Met de handslinger bediend, een heleboel kleine haakjes&naaldjes , drie klossen garen en kijk, klaar!

Naast alle textiele indrukken was er ook tijd voor wat lekkers in het restaurant, waar we vol bewondering waren voor de banken met textiel, die dochter professioneel op de foto heeft gezet:  

Met een hoofd vol nieuwe ideeën begonnen we aan de weg terug. Met de Olijke Tweeling (dochter) en TextielPlus (ik - niet verrassend deze verdeling) bracht de trein ons soepeltjes thuis. 

Alles is te maken - je moet het alleen nog even ontwerpen. Dat was voor mij de les van de dag. 

Ik ben vooral bezig met het verbeteren van mijn 'maak-skills', maar zou ook een betere ontwerper willen zijn. 

Hoe? Daar denk ik nog even verder over na.

Heb je daar tips voor? Laat het me weten!

Fijne dag!